با توجه به معایب پنیرهای سفید آب نمکی، به‌ دلیل افت ارزش غذایی این پنیرها در طول نگهداری و بالا بودن درصد نمک این نوع پنیرها، ضرورت دارد که پنیرهای آب نمکی با پنیرهای سخت و بدون آب نمک جایگزین گردند. پنیر چدار که به عنوان پنیر سخت طبقه بندی می‌شود، در مقایسه با پنیرهای آب نمکی حاوی مقدار نمک کمتری بوده و ارزش غدایی بالاتری ذارد. روش تهیه پنیر چدار با روش تولید پنیر سفید کاملا متفاوت است. طول دوره رسیدن این پنیر طولانی است. در طول نگهداری فاکتورهای نامطلوب سبب افت کیفیت محصول و کاهش بازار پسندی محصول می‌گردد. استفاده از پوشش خوراکی یکی از را‌ه‌های غلبه بر این مشکل است. معمولا برای این منظور از پوشش‌های تجاری استفاده می‌شود که زیست تخریب پذیر نمی‌باشند. نگرانی‌های زیست محیطی سبب شده که به پوشش‌های زیست تخریب پذیر از جمله موسیلاژ دانه ریحان توجه بیشتری شود. پوشش‌های زیست تخریب پذیر به دلیل مشکلاتی مانند شکننده بودن و ممانعت ضعیف در برابر تبادل گازی کاربردهای محدودی دارند. برای غلبه بر این مشکل می¬توان از نانوذرات اکسید روی که زیست‌سازگار و ایمن است، استفاده کرد. در این تحقیق، تاثیر پوشش بیونانوکامپوزیت موسیلاژ دانه ریحان حاوی نانو ذرات اکسید روی بر خواص کیفی پنیر چدار در طول رسیدن مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج این پژوهش نشان داد که پوشش نانو بیوکامپوزیت متشکل از موسیلاژ دانه ریحان و نانواکسید روی در مقایسه با پوشش‌های سنتری، بدون اینکه بر باکتری‌های استارتری پنیر چدار اثر گذارد، باکتری‌های مزوفیل هوازی پنیر را کاهش داد و مانع رشد کپک‌ها در سطح نمونه‌های پنیر گردید. از سایر مزایا این پوشش‌ها علاوه بر بهبود کیفیت پنیر چدار، می‌توان به استفاده از پوشش تخریب پذیر به حای پوشش‌های تجاری غیر تخریب پذیر، جلوگیری از واردات پوشش‌های تجاری و جلوگیری از آلودگی زیست محیطی نیز اشاره کرد.