خشکسالی­‌های چند دهه گذشته و کاهش بارش باعث محدودیت جدی در برداشت از منابع آب کشور شده است که این امر بخش کشاورزی را با چالش جدی مواجه کرده است. در این شرایط مهندسین و محققین بخش کشاورزی به دنبال جایگزین نمودن روش‌­های جدید به جای روش آبیاری سنتی می‌­باشند. آبیاری زیرسطحی گیاهان زراعی و باغی یکی از گزینه­‌های مطرح برای کاهش آب کاربردی در بخش کشاورزی می‌­باشد. یکی از مهمترین قسمت­‌های این روش آبیاری، گسیلنده (قطره چکان) مورد استفاده در سیستم می‌­باشد. تا این تاریخ، عمده ترین عامل عدم موفقیت آبیاری زیرسطحی در کشورهای مختلف، ورود ریشه به داخل گسیلنده و انسداد روزنه آن می‌­باشد. استفاده از گسیلنده سفالی یکی از گزینه­‌های مطرح برای حل این معضل می‌­باشد. در این ارتباط بخش خصوصی در طول سه دهه گذشته در کشور اقدام به تولید انواع گسیلنده‌­های سفالی نموده و به صورت نمایشی در سطوح کوچک بر روی درختان انار، زیتون و پسته در مناطق مختلف به اجرا گذاشته­‌اند. قبل از استفاده فراگیر از این گسیلنده‌­ها، باید مشخصه هیدرولیکی آنها برای طراح و بهره­‌برداران تعیین شده باشد. یکنواختی ساخت گسیلنده برای تحویل حجم مساوی آب به نقاط مختلف یک مزرعه/باغ، رابطه دبی فشار، پایداری تراوش در طولانی مدت و اثر فشار در سیستم بر روی گرفتگی احتمالی از جمله مشخصه‌­هایی می‌­باشند که قبل از استفاده گسترده و سرمایه‌­گذاری بر روی آن، باید مشخص شده باشند. در ارتباط با یکنواختی ساخت گسیلنده­‌های مذکور یک پروژه تحقیقاتی در دوره زمانی 1399/1/1 لغایت 1400/6/29 در ستاد موسسه تحقیقات فنی و مهندسی به اجرا گذاشته شد.  برای ارزیابی گسیلنده­‌های مذکور، در این تحقیق ابتدا ضریب تغییرات ساخت قطعات سفالی تعیین و سپس پایداری تراوش در طولانی مدت و در انتها، اثر فشار هیدرواستاتیک در سیستم بر روی تراوش و گرفتگی مورد بررسی قرار گرفته است. گسیلنده­‌های مورد استفاده در این تحقیق قطعات سفالی ساخت شرکت آب و توسعه پایدار فلات در کرمان بوده است. نتایج حاصل از آزمایش­‌ها نشان دادند که گسیلنده­‌های مذکور یکنواختی لازم  برای تحویل حجمِ یکسانِ آب در سطح مزرعه/ باغ را ندارند. مقادیر ضریب تغییرات ساخت دسته‌های 20 تایی مورد آزمون ، در حدفاصل 23 الی 73 درصد بودند که از حد 20 درصد اعلام شده استاندارد ASAE  بیشتر بود.  همچنین نتایج نشان دادند که به علت گرفتگی خلل و فرج موجود در بدنه سفال،  مقدار تراوش به مرور زمان کاهش می­‌یابد. آزمایش­‌های مکرر نشان دادند که مقدار تراوش بصورت لگاریتمی در طول زمان کاهش می­‌یابد. با افزایش فشار هیدرواستاتیک در سیستم، میزان گرفتگی بیشتر می‌­شود. اندازه­‌گیری تراوش از گسیلنده‌­های سفالی به مدت 1000 ساعت نشان داد که با عبور آب از تخلخل موجود در بدنه این نوع گسیلنده­ها، املاح محلول در آب به‌مرورزمان در محیط متخلخل بدنه سفال رسوب می­کند و باعث گرفتگی می­‌شود. متوسط حداکثر تراوش اولیه گسیلنده‌­ها در دسته­‌های 7 تایی در فشار­های هیدرو استاتیک 0/5، 1 و 2 متر به ترتیب 1/53، 2/57 و 4/78 لیتر در ساعت در متر بود و پس از گذشت 1000 ساعت آزمون پیوسته، مقادیر تراوش انتهایی به ترتیب 0/93، 1/48 و 1/29 لیتر در ساعت در متر رسید. مقادیر نزولی تراوش نشان داد که املاح محلول در آب به ‌مرور زمان در خلل و فرج موجود در بدنه گسیلنده رسوب می‌­کند و باعث کاهش آب‌گذری گسیلنده می‌­شود.  لذا گسیلنده‌­های مذکور قابلیت استفاده پایدار در سیستم آبیاری زیرسطحی را ندارند.