در این پژوهش، دو روش کشاورزی شامل کشاورزی مرسوم منطقه شامل شخم، دیسک و کاشت با بذرکار عمیق کار کشت گستر؛ و روش کشاورزی حفاظتی شامل کشت مستقیم با بذرکار Shilan2500 شرکت سازه کشت بوکان و با حفظ بقایای گیاهی زراعت قبلی برای کشت جو، مورد بررسی قرار گرفت.
عملکرد و اجزای عملکرد جو شامل: طول و وزن سنبله، تعداد و وزن دانه در سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد محصول، ميزان مصرف سوخت، عمق و يکنواختي عمق کاشت، ميزان پوشش بقايا، طول بوته، عملکرد بيوماس و شاخص برداشت بررسی شدند. بر اساس نتایج، اثر کشاورزی حفاظتی (کشت مستقیم و بدون خاک ورزی) بر عملکرد و اجزای عملکرد جو شامل: وزن هزار دانه، شاخص برداشت، عملکرد دانه و بیوماس، معنی دار نبود. عمق کاشت و میزان یکنواختی آن در کشاورزی حفاظتی و کشاورزی مرسوم منطقه تعیین شد. درصد پوشش بقایای گیاهی در روش کشاورزی حفاظتی نسبت به کشاورزی مرسوم بیشتر، ولی این مقدار کمتر از اندازه توصیه شده برای کشاورزی حفاظتی بود. میزان مصرف سوخت در کشاورزی حفاظتی، با توجه به حذف مراحل تهیه زمین، شامل: خاک ورزی اولیه و ثانویه، کمتر از روش کشاورزی مرسوم منطقه بود. از نظر انرژی مورد نیاز برای کشت مستقیم با بذرکار شیلان دو سوم روش مرسوم بود.
