در سال های اخیر افزایش چشمگیری در ارتباط با کاربرد فیلمهای پلیمری زیست تخریب پذیر به عنوان جایگزین فیلمهای پلیمری سنتزی خصوصا در بسته بندی مواد غذایی ایجاد شده است.

آلودگی ناشی از مواد بسته بندي تولید شده از مشتقات نفتی و مشکلات ناشی از  روش های مختلف آلودگی­زدایی (مانند دفن کردن، سوزاندن و بازیافت آنها) توجه پژوهشگران را در طی سالهای اخیر به یافتن جایگزین های مناسب براي مواد این نوع بسته بندي معطوف کرده است. بیوپلیمرهاي با قابلیت تخریب پذیري بالا که می توانند از منابع تجدیدپذیر کشاورزي حاصل شوند، گزینه ای مناسب در این جهت می باشند. این ترکیبات قابلیت تجزیه شدن به عناصر ساده سازنده خود را به وسیله موجودات ریز زنده خاک را دارند. لذا امروزه از ترکیباتی مانند نشاسته و مشتقات آن، سلولز، پکتین، کیتوزان، کلاژن، کاراگینان و همچنین پروتئین های دانه های روغنی سویا، پنبه دانه، آفتابگردان، بادام زمینی و گلوتن گندم، در تهیه فیلم های تخریب پذیر به طور گسترده استفاده می گردد. با توجه به اینکه در کشور ما بخشی از محصولات کشاورزی در مراحل مختلف تولید تا عرضه به ضایعات تبدیل می شود و بخش دیگری از آن در بازار و منازل به علت نامناسب بودن بسته بندی و روش نگهداری از بین می روند، بنابراین گسترش صنایع و مواد بسته بندی مناسب می تواند گامی درجهت بهبود صنعت بسته بندی و همچنین کاهش ضایعات محصولات کشاورزی باشد. کنجاله آفتابگردان (محصول فرعی حاصل از استحصال روغن از دانه) منبع خوبی از پروتئین بوده که پروتئین غلیظ شده آن می تواند به عنوان یک ترکیب اصلی حاوی ترکیبات فنولیک طبیعی (به طور اصلی اسید های کافئیک و کلروژنیک) در تولید کامپوزیت های فعال مورد استفاده قرار گیرند. طبق یافته های این تحقیق شرايط مناسب تهیه نانوکامپوزیت پروتئین-رس از کنجاله آفتابگردان استفاده از غلظت های گلیسرول 3/80 درصد، نانو رس 4/51 درصد با ترکیبات فنولیک 2/2 درصد بود.